Özden sözler

     Kendinden Nefret

Dikkat edince görülebileceği gibi, eleştiri de kendini sevememenin bir ürünüdür. Kendini seven başkalarını eleştirmez; eleştirdiği konunun kendinde bulunmadığını idida ederek kendine büyük haksızlık etmektedir. Başkasının aynasındaki görüntülerle ilgilenirken kendi aynasından ne türlü olumsuzlukların çevresine yansıdığını görememektedir.

Eleştiri çoğulukla üçüncü kişiler hakkındadır. Üçüncü kişi orada yoktur. Eleştiri ortamında sadece “ben” ve “sen” var, “o” yok... Orada bulunmayanın gıyabında konuşulur; “o” savunmasızdır. “Ben”, “sen”i eliştirince “sen” kendini savunabilir. “Sen”, “ben”i eleştirirse “ben” savunma hakkını kullabilir. Ama üçüncü kişi olan “o”, söylediklerimizi duymadığı, bilmediği için savunmasız kalacaktır. Eleştiri, bir saldırı olduğuna göre savunmasız birine saldırmak zulümdür. Zulüm ise Yaradan’ın hoşlanmadığı bir durumdur. 

Zulüm olan bir yerde sevgi olur mu? Böyle bir ortamda kişi kendini ne kadar ve nasıl sevebilir.  

    Kendin Olmak

İnsanların çoğu, tanınmış birini örnek almaya kalkışır. Bunlar, ne kadar ulu, ne kadar yüce erdemlere sahip bir kişiliği olduğu için örnekliğe layık olsalar bile başkalarını taklide kalkışmak karbon kâğıdı ile kopya çıkarmaya benzer. Kopya, aslının aynısıdır ama asıl değil, o bir kopyadır. Başka birini taklit, onun gibi olma çabası kendi benliğini sergileyememek, kendi hayatını yaşayamamak demektir. Tañrı’nın verdiği bu hayatı, birinci elden değil de ikinci el bir hayatmış gibi değerelendirmektir.

Taklitçilik ikinci el bir yaşamdır. Bu da Tañrı’nın verdiği hayat nimetinin kadrini bilmemek değil midir?

 Devam edecek